Blog - Van je beperking je kracht maken (Johan Zegers)

Een sprong in het diepe wagen
Door een ongeluk verloor ik op mijn twaalfde mijn zicht, een hand en een been. Toen ik 18 werd, ging ik naar ’t Loo Erf, een revalidatiecentrum voor mensen die op een latere leeftijd blind of slechtziend worden. Ik kwam hier in aanraking met een sportleraar. Deze sportleraar vroeg ons of er interesse was om mee te doen met een zwemwedstrijd. Het was niet zomaar een wedstrijd, het was het Nederlands Kampioenschap. Niet wetende dat het mijn leven voorgoed zou veranderen, besloot ik een sprong in het diepe te wagen.

Als een vis in het water
Vijf weken lang, 1,5 uur per dag trainde ik samen met mijn ploeggenoten voor het NK. We hadden geen tijd te verliezen. Als iemand vroeg: "Waar is Johan?" dan was het antwoord vaak: "Kijk maar eens in het zwembad". Lekker uitslapen zat er voor mij niet meer in. Elke ochtend om 5.00 uur lag ik namelijk alweer in het zwembad. Natuurlijk was dit in het begin even wennen. Eenmaal in het water was ik niet te stoppen, heerlijk! Wat zo leuk is aan zwemmen, is dat je van niemand afhankelijk bent. Je bent zo vrij als maar zijn kan, zo vrij als een vis in het water.

Met volle borst vooruit
Na weken harde en intensieve training, was het moment daar. Ik kon het niet geloven… ik, een gewone jongen uit Groesbeek, stond op het punt mee te doen aan het NK Wedstrijdzwemmen. Ik hoorde het startschot, met de gedachte 'ik zie wel waar het schip strandt’, dook ik het water in. Daar ging ik, met volle borst vooruit. Met de finish in zicht, dacht ik; laat ze maar eens zien wat je nog kan. Dus, met een schepje erbovenop... Tikte ik als eerste de finish aan en gaf ik nummer twee een baanlengte het nakijken. Ik was Nederlands Kampioen op de 100 meter borstcrawl. Na het NK begon het echte werk. Ik werd geselecteerd voor de Nationale Zwemploeg en heb meegedaan aan diverse NK’s, EK’s en twee Paralympische spelen. In 1980, tijdens de Paralympische spelen in Arnhem keek ik vanaf het erepodium over iedereen uit. Hier heb ik twee bronzen medailles behaald, een op schoolslag en een op borstcrawl.

Hoe zwem je zonder zicht?
Tijdens het lezen van mijn blog vraag je jezelf vast af: hoe zwem je eigenlijk in een rechte lijn zonder enig zicht? Heel simpel, eerst ga ik op zoek naar de rechtse lijn en zwem ik met mijn schouder losjes langs die lijn. Voor ik het weet nadert de muur. Hoe ik dat weet? Maak kennis met de tapper: een stok met een zacht balletje. 'Hé, wat voel ik nou toch?’ Iemand tikt op mijn voorhoofd. Op dat moment moet ik een tuimelkeerpunt zien te maken. Na een tijdje besefte ik dat zo’n tapper niets voor mij is. Het maakt mij afhankelijk en dat is iets wat ik niet wil zijn. Ik wil vrij zijn. Dus ik keer voortaan op eigen kracht en inzicht.

Liefde op het eerste gezicht, einde carrière in zicht
Ik heb mijn vrouw leren kennen tijdens een Europese wedstrijd. Zij was vervangster van de vaste ploegleider, die op dat moment verhinderd was. Het duurde niet lang voor de vonk oversloeg. Het was echte liefde op het eerste gezicht. Het einde van mijn carrière kwam dichterbij. Het enige doel wat ik nog voor ogen had was meedoen aan de Paralympische Spelen in Seoul 1988. Na 11 jaar zwemmen op topniveau heb ik bereikt wat ik wilde bereiken: Ik heb van mijn beperking mijn kracht gemaakt. Ik vond het tijd om mijn blik te verleggen.

Kijk eens verder dan je handicap lang is!

Johan is blind en werkzaam als gids bij het muZIEum.