Blog – Verhuizen deel 1: echo’s in de ruimte (Doreen ter Beest)
Nog even en dan is het zover: het muZIEum betrekt haar nieuwe pand. Als jullie al nieuwsgierig zijn, kan je je wel voorstellen dat wij als collega’s al helemaal stonden te popelen voor een eerste kijkje in onze eigen plek. Dat was verwarrend, verhelderend en vooral: des muZIEums.
Galmende echo’s
Zodra de deur wordt geopend, snuif ik eens diep. Eerste indruk: het ruikt hier naar garage. Een mechanisch luchtje. En het klinkt groot, leeg, kaal. Straks ruikt het hier vast naar verf en nieuw hout. Dan staan er nieuwe muren, zijn ruimtes netjes afgesloten en mooi aangekleed. Dan verdwijnen de galmende echo’s en is het er vol met enthousiaste bezoekers. Nu moet ik op basis van deze indrukken een beeld vormen van hoe het gaat worden. Hoe?
Visueel overprikkeld
Voor mijn ziende collega’s geeft tape op de vloer de toekomstige indeling aan. “Oh, en dan komt daar de bar! Kijk, daar komen dan de tafels. Aan die kant komen de toiletten. En wordt dit dan het kantoor?” Volg je het nog? Nee? Ik ook niet. Met gerichte vragen probeer ik mijn collega’s de visuele informatie die hen zo druk doet praten, om te laten zetten in duidelijke bewoordingen. Ik ben net zo benieuwd naar de plannen als zij en wil graag in hun enthousiasme delen. Toch moet ik ook grinniken: geef die zienden wat te kijken en ze vergeten de rest. Ze lijken wel visueel overprikkeld. Maar het muZIEum zou het muZIEum niet zijn als er niet snel in oplossingen werd gedacht om ook de blinde en slechtziende collega’s in te lichten.
Puzzelstukjes
Een globale beschrijving van een gebouw en de toekomstige indeling helpt, maar ik ben niet de enige die het lastig vindt alle details van wat waar komt op die manier in mijn hoofd te krijgen. Volgende poging: een ziende collega leidt ons rond en neemt de route die bezoekers straks volgen. Onderweg vertelt ze waar we zijn, wanneer we een nieuwe ruimte betreden, waar muren komen, etc. We negeren het feit dat we ook over de geplakte tape heen kunnen stappen. Door zo zelf alle puzzelstukjes in mijn hoofd te combineren en de afstanden te lopen, krijg ik een idee van hoe de ruimten ten opzichte van elkaar liggen en hoe groot alles is. Zo vorm ik een totaalplaatje zonder beeld.
Pratende maquette
Het ontbreekt hier duidelijk niet aan creativiteit. Op een stuk papier wordt een reliëfmaquette gecreëerd: luciferhoutjes vormen de muren, openingen in die lijnen zijn deuren. In de ruimten zijn stickers geplakt, behorende tot het hulpmiddel Penfriend. Deze Penfriend koppelt zelf ingesproken informatie aan specifieke stickers. Door later met het apparaatje de sticker weer aan te raken, hoor je dit geluidsfragment terug. Ideaal om bijvoorbeeld kruidenpotjes te labelen, maar dus ook voor beschrijvingen van ons nieuwe pand!
Goed, nu hebben alle tachtig collega’s, inclusief de veertig met visuele beperking, een beeld van onze nieuwe stek. Maar na de verhuizing wil ik, net als mijn blinde en slechtziende collega’s, zelf naar mijn werk. Hoe we die route leren? Daarover later meer.
Doreen is blind en werkt als communicatiemedewerker bij het muZIEum.
