Blog – Zo moeder, zo dochter (Mirjam en Marieke)
Mirjam werkt al jaren als gids bij het muZIEum. Sinds vorig jaar zet ook Marieke zich als publieksbegeleider in om bezoekers een bijzondere beleving te bieden. Hoe bevalt het om allebei bij het muZIEum te werken en hoe is het om een slechtziende moeder te hebben?
In duigen
Mirjam ontdekte op latere leeftijd dat ze is geboren met een netvliesafwijking die onder meer gepaard gaat met bloedingen, EVR genaamd. Rond haar achttiende is ze hiervoor behandeld. Haar ene oog was in orde en zou stabiel blijven. Toch werd ze rond haar dertigste slechtziend. Haar andere oog was al slecht en inmiddels is dat oog volledig blind. “Mijn hele wereld viel in duigen. Ik was medisch analist en werkte veel achter een microscoop. Dat ging niet meer. Ineens zat ik thuis. Ik wilde per se blijven werken en had diverse baantjes.” Maar haar ideale baan vond ze niet. Stilzitten was echter geen optie, dus deed ze vrijwilligerswerk en ging ze weer op zoek. Toen ze via de sociale werkvoorziening bij het muZIEum op sollicitatiegesprek kwam, ging ze meteen mee het donker in. “Erg confronterend, want die volledige duisternis kan ook mijn toekomst zijn.” Voor ze het goed en wel in de gaten had, leerde ze om als gids bezoekers haar wereld te laten zien. “En al snel vond ik het ontzettend leuk.”
Interessant
Marieke moest voor haar opleiding vrijwilligerswerk doen en daarna, in haar tussenjaar, wilde ze niet alleen maar thuiszitten. “Mama zei meteen: ‘kom maar hier.’ Dat leek me wel wat, want door haar weet ik veel van slechtziendheid af. Als kind vond ik biologielessen over het oog al interessant. Nu studeer ik verpleegkunde; het medische aspect boeit me enorm.” Ze leert ook andere vaardigheden tijdens haar werk: “Ik was heel onzeker en sprak niet graag voor groepen. Nu heb ik daar totaal geen moeite meer mee.” Ontspannen verwelkomt ze bezoekers en geeft ze uitleg op het interactieve doe-plein.
Leuke reacties
“Onze samenwerking is echt een toevoeging”, meent Mirjam. “Bezoekers vragen vaak hoe het is om kinderen op te voeden als je slecht ziet. Ik kan daar natuurlijk van alles over vertellen.” Marieke beaamt dit en vertelt bezoekers haar kant van het verhaal. Zo vullen zij elkaar aan. “Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld dat mama minder ziet.” Als bezoekers ontdekken dat ze familie zijn, krijgen ze vaak leuke reacties. “Dan zien mensen wel dat we op elkaar lijken”, zegt Mirjam trots.
Stiekem
Een slechtziende moeder heeft zo zijn voordelen, weet Marieke. “Mijn broer en ik wisten heel goed hoe we er misbruik van konden maken: als we het stil deden, kwamen we met veel meer weg dan bij papa. Dan aten we bijvoorbeeld stiekem wat lekkers.” “Dat wist ik helemaal niet!” lacht Mirjam verrast. “Wel hoorde ik de schietspelletjes van mijn zoon.” Marieke grijnst. “Maar de Sims kon stil.” Mirjam reageert nuchter op het feit dat haar kinderen gameden op momenten dat het niet mocht: “Ach, elk kind maakt gebruik van de situatie van zijn ouders.”
Hulpje
Mirjam weet dat ze soms andere dingen van haar kinderen vraagt dan ziende ouders. “Ik liet hen vrij snel alleen naar school fietsen, dat was veiliger. Ik heb wel met hen gefietst, maar dat vond ik eng omdat de fiets instabiel was. Inmiddels fiets ik helemaal niet meer.” Maar wat ze bezoekers vooral toont, is dat zij gewoon moeder is en tevreden met haar leven, en dat haar slechtere ogen daar niks aan afdoen. Dat ze rekening met haar moeders beperking moet houden is soms lastig, maar biedt ook mogelijkheden. Marieke: “Mijn broer en ik kregen een rijbewijs en een auto voor ons tweeën. Als mijn moeder ergens lastig kan komen, rijdt een van ons. Dat vind ik normaal. Ik ga ook mee boodschappen doen of winkelen. Eigenlijk heeft ze door mij een hulpje gekregen”, grapt ze. “We sluiten dan weleens een deal: als ik mee ga, wat krijg ik dan? Zo’n bedankje is fijn.” Er mag best iets tegenover staan, vindt Mirjam; ze wil absoluut geen misbruik maken van haar kinderen.
Delen
Marieke draagt sinds haar tiende een bril en wilde weten of zij de oogaandoening ook heeft. “Dat bleek niet zo te zijn. Ik ben ook geen drager, dus ik geef het niet door aan mijn kinderen. Daar ben ik heel blij om, maar ik weet wel dat er ook slechtziend heel veel mogelijk is.” En dat delen moeder en dochter elke werkdag met plezier.
Mirjam is slechtziend en werkt als gids bij het muZIEum. Marieke is ziend en is werkzaam als publieksbegeleider.