Blog - Belevenissen van een taststok; deel 2 (Bart Schotman)

Even opnieuw voorstellen

Mijn naam is Taststok, niet te verwarren met blindenstok, geleidestok of blinde-geleidestok. Naar deze namen luister ik niet. Wel is er nog een kleine variant van mij. Die heet herkenningsstok. Ik ben 1,30 m lang, heb een slank postuur en weeg maar ca. 250 gram. Mijn huidskleur is wit reflecterend met twee rode bandjes. Ik ben voorzien van een rolpunt en een prettig in de hand liggende handgreep met een elastisch lusje met daarin twee knoopjes op mijn hoofd. Ik ben opvouwbaar in vijf delen en word bij elkaar gehouden middels een stevig elastiek in mijn binnenste. Ik ben nu ruim een half jaar oud en kan het, net zoals mijn voorgangers, uitstekend met mijn baas Bart vinden.

Ex-collega
Voordat ik verder ga, wil ik eerst iets vertellen over mijn ex-collega uit mijn vorige blog. In tegenstelling tot de meeste afgedankte taststokken heeft hij een tweede leven gekregen. Toen hij weer eens met Bart het drukke Keizer Karelplein in Nijmegen overstak is hij zeer ernstig gewond geraakt door een jonge man die ons op het fietspad geen voorrang verleende. Het onderste deel raakte klem in de ketting van de fiets met als gevolg een gecompliceerde breuk. Samen met een omstander heeft Bart mijn ex-collega uit de ketting kunnen bevrijden.

Gelukkig heeft Bart voor dit soort gevallen een reservestok bij zich zodat hij zijn weg naar het MuZIEum probleemloos kon vervolgen, want zonder taststok verder gaan, is geen optie. Ik zoek niet alleen de weg voor hem, maar wat nog belangrijker is dat ik door mijn witte uiterlijk met twee rode bandjes de verkeersdeelnemers erop attendeer dat mijn trouwe vriend Bart blind is, zodat men hem vrije doorgang verleent bij het oversteken, waarbij in dit geval voornoemde fietser in gebreke was gebleven.

Blindemannetje
Bart is handig en heeft bedacht om mijn doormidden gebroken ex-collega een tweede leven te gunnen. Hij heeft hem ingekort door het gebroken gedeelte er tussen uit te halen, waardoor de stok nu nog maar 75 cm lang is. Hij hangt nu aan de kapstok bij zijn dochter, zodat zijn kleinkindjes van 3 en 5 jaar regelmatig met veel plezier blindemannetje met mijn ex-collega spelen.
Leuk hè?

Levensverwachting
Het leven van een taststok is niet altijd even gemakkelijk. De mate van mobiliteit van zijn baas bepaald de intensiteit van zijn werkzaamheden. Heeft zijn baas nog een flinke restvisus of is hij of zij in het bezit van een geleidehond dan wordt de taststok minder of nauwelijks fysiek belast. Uiteraard heeft zo'n stok daardoor een veel langere levensduur. Volgens de ziektekostenverzekering wordt deze levensverwachting op 3 jaar geschat. Nu, dat haal ik lange na niet met Bart. Ik ben nu ruim een half jaar oud, heb al drie rolpunten versleten, loop al behoorlijk krom en ben aan mijn onderste deel flink beschadigd. Nog een paar maandjes dan zal ik wel weer vervangen worden door een glanzende nieuwe rechte.

Tweede leven
Mits ze niet te veel in de kreukels zitten krijgen mijn ex-collega's meestal bij Bart nog wel een tweede rustiger leven. Mijn vorige collega is in de fietstas van de tandem van Bart en Joke beland. Zo nu en dan wordt hij tevoorschijn gehaald om samen met Bart en Joke een wandeling te maken. Ik hoop dat Bart mij ook een tweede leven gunt. Hopelijk kom ik dan in de auto van Joke te liggen, om daar nog een veel oudere collega te vervangen. Lijkt me wel saai om alleen in een donker handschoenenkastje te liggen wachten tot dat Bart en Joke een keer boodschappen gaan doen of op vakantie gaan.

Tijdens het boodschappen doen of op vakantie hoef ik dan alleen maar de omgeving erop te attenderen dat mijn baas blind is, zodat mensen niet tegen hem aan lopen of de ober zijn biertje wel recht voor hem neer zet. Ik hoef dus niet meer te letten op stoepjes trapjes e.d. want dat doet Joke.

Vakantie
Het afgelopen jaar mocht ik al op vakantie met Bart en Joke. De al wel hele oude taststok in de auto was niet meer in staat om Bart en Joke goed te kunnen begeleiden, dus mocht ik mee naar Zuid-Limburg. Wel handig hoor, dat Bart en Joke mij meenamen. Dankzij mij kregen we overal korting en in de mergelgrot stopte het treintje speciaal voor ons om Bart een kunstbewerking in de mergelwand te laten voelen. Verder hebben we genoten op de heerlijke terrasjes op het Vrijthof in Maastricht, een boottocht gemaakt op de Maas en de Dom van Aken bezichtigd. Over het algemeen zijn Joke en Bart fanatieke fietsers op de tandem, maar de Cauwberg bleek toch wel erg stijl, zodat ze daar maar van af zagen.

Naar het MuZIEum
Ik hoop dat Bart de komende tijd een beetje voorzichtig met mij omgaat, zodat ik hem nog een paar maanden van dienst kan zijn. Ik vind namelijk de spannende reizen naar het MuZIEum Met oliebollenkramen, fietsen en bouwhekken op de geleidelijnen en om maar niet te spreken van de onverwachts opduikende gevaarlijke stijgers vanwege de vele verbouwingen in de winkelstraat nog steeds een grote uitdaging om Bart daar zonder kleerscheuren langs of omheen te begeleiden.

Ook in het MuZIEum met al mijn collega taststokken vind ik het super gezellig. Heel spannend wordt het als een collega van Bart niet goed oplet en mij dan per ongeluk mee neemt.

Bart is mij nog wel eens kwijt. Hij heeft daarom twee knoopjes in de elastische lus op mijn hoofd gelegd, zodat hij mij blindelings kan herkennen. De stok van Lars heb ik een tijdje gemist, maar gelukkig is hij er weer en kan ik weer gezellig naast die van hem, Mirjam en andere collega's hangen.

Vrije doorgang
Ik ben erg blij dat er op 15 oktober tijdens de Internationale Dag van de Witte Stok aandacht voor ons is. Wij taststokken doen altijd ons uiterste best om onze slechtziende en blinde maatjes veilig langs gevaarlijke obstakels en door het almaar drukker wordende verkeer te loodsen. Te vaak gebeurt het nog dat mensen in het verkeer ons geen vrije doorgang verlenen, wat kan leiden tot ernstige ongevallen.

Dus bij dezen: stop gewoon even voor mij en mijn hardwerkende collega’s.

Was getekend,
De taststok van Bart