Blog - Brandende servetten en andere winterpret (Doreen ter Beest)
Zeg je Kerst, dan denken de meesten aan al die flonkerende lichtjes. Hoewel ik bijna niets zie, doe ik dat ook. Loop ik op straat en zie ik lichtjes waar ze normaal niet zijn, weet ik dat iemand zijn tuin sfeervol heeft versierd. Wat die versiering dan is weet ik pas als iemand het me zegt, maar dát er is versierd brengt het kerstgevoel al over. En natuurlijk bestaat die o zo geroemde en veel bezongen kerstsfeer uit meer dan lampjes.
Boom in de weg
I’m driving home for Christmas... Of nou ja, ik wandel. Stoep af, stoep op. Mijn geleidehond loopt enorm te zigzaggen en meldt me keer op keer dat het trottoir te smal is om door te lopen. Ze leidt me over straat tot we weer veilig onze weg over de stoep kunnen vervolgen. Oorzaak: kerstbomen. Hun positie maakt dat ik ze onmogelijk ongemerkt kan passeren. Je zou bijna denken dat ze dat bewust hebben gedaan.
Kerstgeur
Als ik bij mijn familie aankom, moet ik uitkijken dat de kerstballen niet uit de mooi versierde boom worden gekwispeld. Bij binnenkomst snuif ik eens diep. Veelbelovende etensgeuren, dennennaalden en chocolademelk. Ik loop naar de kerstboom en strek voorzichtig mijn handen uit om te voelen welke versieringen er dit jaar in hangen. Als ik verder en verder reik, mijn armen tussen de takken, slaag ik er alsnog bijna in met mijn elleboog zo’n gladde bal te laten sneuvelen. Nee, Kerst zonder zicht is niet zonder gevaren.
Brand!
“Midden op tafel staan brandende kaarsen.” Het is leuk om te weten hoe de sfeer tijdens de maaltijd wordt versterkt. Het is vooral geen overbodige waarschuwing met twee blinden in het gezin. Nog elk jaar plagen en lachen wij over het brandende servet dat in allerijl werd gedoofd, terwijl de schuldige nietsvermoedend zat te smullen.
Met mijn familie spelletjes spelen, ook dat is waar ik bij Kerst aan denk. Speelkaarten met braille, dobbelstenen met duidelijk voelbare ogen en een mens-erger-je-niet spel met randen om de vakjes, zodat je op gevoel de pionnen kan verzetten. En iedere kleur pion heeft dan weer een andere vorm, zodat ze ook voor blinden herkenbaar zijn. Maar lang niet alle spellen zijn beschikbaar in aangepaste vorm. Ik zou niet weten hoe bizar veel kaartjes met instructies en gebeurtenissen familieleden door de jaren heen met engelengeduld aan me hebben voorgelezen.
Winterwonderland
Hoewel ik het niet vaak heb meegemaakt, is ook een witte Kerst zo’n clichébeeld. Verse, krakende sneeuw onder mijn voeten, een wereld die veel stiller klinkt, heerlijk. En ook ik heb veel rake (en niet rake) sneeuwballen gegooid. Een exemplaar dat onverrichter zake op de grond belandt, klinkt heel anders dan een goed gemikte voltreffer.
Ja, sneeuw is heerlijk, als ik niet alleen op pad hoef. Want door al dat witte spul is het voor mijn hond maar lastig te zien waar de stoep ophoudt en de straat begint. Mijn eerste geleidehond probeerde me tijdens het laatste pak sneeuw zelfs heel doordacht van de stoep te krijgen. Want die hopen sneeuw zijn toch zeker obstakels?
Terwijl ik zit weg te dromen in een warm kantoor, komen de feestdagen steeds dichterbij. Geen zin in al die flikkerende lichtjes? Vier Kerst dan eens bij ons, in het donker! Houd je wel van lichtjes, pas dan alsjeblieft op met kaarsen. Maar vooral: vrolijk kerstfeest!
Doreen is blind en werkzaam als communicatiemedewerker bij het muZIEum.
